Αντι Επιτυχίας: Κεφάλαιο 8

Η Ρουτίνα σου δεν είναι Δική σου—και Αυτό Ακριβώς είναι το Πρόβλημα

Βρίσκεσαι μέσα σε μια ρουτίνα.

Ίσως να μην το αντιλαμβάνεσαι, αλλά ζεις μέσα σε μια καθημερινότητα στην οποία σε έχουν εκπαιδεύσει να λειτουργείς μηχανικά.

Ξυπνάς, ανοίγεις το κινητό, χάνεσαι στα social και μετά τρέχεις να προλάβεις ένα πρόγραμμα που δεν έχεις σχεδιάσει εσύ σύμφωνα με τα δικά σου θέλω.

Μοιάζει φυσιολογικό.

Οι περισσότεροι έτσι ζουν θα πεις.

Κι όμως, δεν είναι φυσιολογικό. Είναι προγραμματισμένο μέσα σου επειδή σε έχουν πείσει ότι είναι ασφαλές.

Η ρουτίνα σου δεν δημιουργήθηκε όμως μέσα από τους στόχους και τις αξίες σου.

Σου δόθηκε.

Τη φύτεψαν μέσα σου η οικογένεια σου, το σχολείο, η κοινωνία στην οποία ζεις.

Και το χειρότερο; Κατάφεραν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι εσύ την επέλεξες.

Αυτό άλλωστε ήταν και το μεγαλύτερο τους κόλπο.

Να σε πείσουν ότι έχεις ελευθερία, ενώ τελικά βρίσκεσαι παγιδευμένος σε ένα μοτίβο που δεν σου ανήκει.

Και αυτό ακριβώς θα σου απαντήσω σε αυτό το άρθρο.

Θα μιλήσουμε για τη σημασία του να δημιουργήσεις μια ρουτίνα σύμφωνα με τις αξίες και τους στόχους σου.

Γιατί βλέπεις, δεν είναι ότι δεν έχεις ‘μια’ ρουτίνα.

Είναι ότι δεν έχεις τη δική σου ρουτίνα.

Η μεγαλύτερη παγίδα δεν είναι ότι ζεις χωρίς πρόγραμμα.

Αλλά ότι ζεις σύμφωνα με ένα πρόγραμμα που δεν σχεδίασες ποτέ ο ίδιος.

Ένα πρόγραμμα που σε κάνει να νιώθεις γεμάτος, αλλά όχι ικανοποιημένος.

Απασχολημένος, αλλά όχι ουσιαστικός.

Σαν να τρέχεις συνεχώς, χωρίς να θυμάσαι γιατί ξεκίνησες.

Γιατί είναι εύκολο να γεμίζεις τις μέρες σου με καθήκοντα που δεν επέλεξες.

Είναι εύκολο να θεωρείς επιτυχία το να “τα προλαβαίνεις όλα” και τελικά να ξεχνάς να αναρωτηθείς μέσα σου:

«Για ποιο λόγο προσπαθώ τόσο πολύ;»

«Ποιος ωφελείται πραγματικά από την καθημερινότητά μου;»

Και μπορεί να σου φαίνεται υπερβολικό διαβάζοντας το, αλλά σκέψου το λίγο καλύτερα.

Πήγαινε λίγο πίσω, στην παιδική σου ηλικία, εκεί που οι περισσότεροι ειδικοί θα σου πουν ότι γίνονται τα λάθη που μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή.

Από μικρός έχεις μάθει να εκτελείς.

Κάποιοι το βάφτισαν πειθαρχία.

Αλλά όταν δεν υπάρχει επιλογή, δεν λέγεται πειθαρχία—λέγεται προγραμματισμός.

Και αυτός ο προγραμματισμός φοράει σήμερα τη μάσκα της 'κανονικότητας'.

Και είναι τόσο καλά στημένο όλο, που οι περισσότεροι δεν έχουν καν τη δύναμη να το αμφισβητήσουν.

Και κάπως έτσι ξεκινάς και εσύ να αποσυνδέεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Όχι ξαφνικά.

Σιγά-σιγά.

Με μικρές παραχωρήσεις που τελικά γίνονται συνήθεια.

Στην αρχή απλώς δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου.

Μετά, δεν έχεις χώρο για τον εαυτό σου.

Και λίγο αργότερα, ξεχνάς τι σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου.

Δεν είναι ότι δεν έχεις ταλέντο.

Ούτε ότι δεν έχεις όνειρα.

Είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.

Και το πόσο σημαντικό είναι αυτό θα το βρεις στο κεφάλαιο 6 του Αντί Επιτυχίας.

Είναι επίσης ότι ζεις μέσα σε ένα σύστημα που σε έχει εκπαιδεύσει να τα αφήνεις στην άκρη για κάτι “πιο σίγουρο”.

Και αυτό το “σίγουρο” είναι σχεδόν πάντα κάτι έξω από εσένα.

Κάποια προθεσμία.

Κάποια ευθύνη.

Κάποια προσδοκία που πρέπει να καλύψεις.

Και ενώ εξωτερικά όλα φαίνονται σωστά—δουλεύεις, λειτουργείς, τακτοποιείς—μέσα σου γεννιέται μια σιωπηλή αμφιβολία:

"Τι από όλα αυτά έχω πραγματικά επιλέξει εγώ;"

Αλλά δεν την ακούς.

Ή μάλλον, την ακούς για λίγο—και μετά σε καταπίνει η ροή της ημέρας.

Και η επόμενη.

Και η μεθεπόμενη.

Και εκεί χάνεται κάτι βαθύτερο.

Όχι μόνο ο χρόνος, αλλά και το γιατί.

Το γιατί ξυπνάς.

Το γιατί παλεύεις.

Το γιατί συνεχίζεις.

Γιατί αν δεν το επιλέγεις εσύ, τότε κάποιος άλλος το επιλέγει για σένα.

Και αυτό, όσο κι αν το αισθάνεσαι "ασφαλές", είναι η πιο επικίνδυνη μορφή στασιμότητας.

Το Εργοστασιακό Σενάριο που δεν Επέλεξες Εσύ

Αν αγόραζες ένα κινητό και δεν πείραζες ποτέ τίποτα στις ρυθμίσεις του, δεν θα το θεωρούσες δικό σου.

Κι όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει ποτέ τις “εργοστασιακές ρυθμίσεις” της ίδιας τους της ζωής.

Πήγαινε σχολείο.

Πάρε «ένα» πτυχίο.

Βρες «μια» δουλειά.

Δούλεψε είτε σου αρέσει αυτή η δουλειά είτε όχι.

Και κάπου εκεί ανάμεσα σε όλα προσπάθησε να είσαι και χαρούμενος.

Κανείς δεν σε ρώτησε τι θέλεις. Απλώς σου έδειξαν το δρόμο και σε χειροκρότησαν όταν τον ακολούθησες.

Δεν σου είπαν όμως ότι μπορείς να αμφισβητήσεις αυτό το σενάριο.

Ούτε ότι επιτρέπεται να γράψεις το δικό σου.

Δεν γεννήθηκες όμως για να εκτελείς.

Γεννήθηκες για να μπορείς να επιλέγεις.

Και κάθε φορά που αφήνεις την επιλογή σου στην άκρη, κάθε φορά που απλώς συνεχίζεις, μια μικρή φθορά ξεκινά να δημιουργείται μέσα σου.

Στην αρχή είναι ανεπαίσθητη—σχεδόν δεν την καταλαβαίνεις.

Αλλά με τον καιρό, σου κλέβει την ενέργεια, την επιθυμία, τον ίδιο σου τον εαυτό.

Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις.

Λες, «έτσι θα είναι η ζωή».

Όλοι γύρω σου τρέχουν. Πιέζονται. Σπάνε λίγο-λίγο και συνεχίζουν.

Οπότε συνεχίζεις κι εσύ.

Και σιγά σιγά ξεχνάς μικρά πράγματα.

Πώς είναι να ξυπνάς με περιέργεια.

Πώς είναι να νιώθεις ενθουσιασμό για κάτι καινούριο.

Πώς είναι να δημιουργείς για εσένα και όχι για να αποδείξεις κάτι σε άλλους.

Και τότε αρχίζει αυτή η σιωπηλή φθορά που σου είπα.

Δεν είναι ότι παρατάς τη ζωή σου.

Είναι ότι συμβιβάζεσαι με μια καθημερινότητα που δεν σε συγκινεί.

Μια καθημερινότητα που σε θέλει λειτουργικό, αλλά όχι πραγματικά ζωντανό.

Και εδώ ταιριάζει απόλυτα ένα φοβερό ρητό του Κρινσαμούρτι που είχα διαβάσει παλιά:

«Δεν είναι δείγμα υγείας το να είσαι καλά προσαρμοσμένος σε μια κοινωνία που είναι άρρωστη».

Κι όμως, κάπως έτσι έχουμε μάθει να μετράμε την "κανονικότητα".

Με βάση το πόσο καλά ταιριάζουμε σε κάτι που δεν έχουμε επιλέξει.

Με βάση το αν μπορούμε να αντέξουμε μια ζωή που δε μας μοιάζει.

Η ρουτίνα λοιπόν στην οποία βρίσκεσαι μπορεί να αισθάνεσαι ότι σε κρατά ασφαλή.

Αλλά σε κρατά και στάσιμο.

Και όσο μένεις στάσιμος, το μυαλό σου συνηθίζει αυτή τη μετριότητα.

Το αποκαλεί «λογική».

Το βαφτίζει «ρεαλισμό».

Αρχίζεις να πιστεύεις ότι το πάθος είναι πολυτέλεια.

Ότι ο ενθουσιασμός είναι για τα παιδιά.

Ότι η δημιουργικότητα είναι για όσους «έχουν χρόνο» και δεν έχουν υποχρεώσεις.

Μα η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική.

Δεν σου λείπει ο χρόνος. Σου λείπει το θάρρος.

Το θάρρος να κοιτάξεις την καθημερινότητά σου και να παραδεχτείς ότι δεν σε εκφράζει.

Το θάρρος να γνωρίσεις ξανά τον εαυτό σου, αυτή τη φορά χωρίς ρόλους και "πρέπει".

Το θάρρος να παραδεχτείς ότι δεν σε γεμίζει να αντέχεις απλά.

Θέλεις να ζεις.

Γιατί η φθορά δεν είναι απλώς κούραση.

Είναι να κοιτάς τον καθρέφτη και να νιώθεις ξένος.

Είναι να μιλάς για "στόχους" ενώ μέσα σου νιώθεις ότι δεν έχεις.

Είναι να κάνεις σωστά όλα όσα σου είπαν, και να μην βρίσκεις το κουράγιο να πεις: "Δεν είναι αρκετά για μένα."

Αυτό είναι το σημείο μηδέν.

Εκεί που δεν σε ικανοποιεί πια η προσαρμογή.

Εκεί που η ασφάλεια αρχίζει να μοιάζει με φυλακή.

Και σε αυτό το σημείο γεννιέται κάτι σπάνιο.

Μια ασταμάτητη ανάγκη να δημιουργήσεις κάτι δικό σου.

Όχι απαραίτητα κάτι μεγάλο.

Αλλά κάτι που να κουβαλάει την υπογραφή σου.

Την πρόθεσή σου για τη ζωή που θέλεις να ζήσεις εσύ.

Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τα πάντα από τη μια μέρα στην άλλη.

Ούτε να εξαφανίσεις τη ζωή που ζεις.

Αυτό που χρειάζεται, είναι να αρχίσεις να χτίζεις ξανά.

Αργά, συνειδητά, δικά σου.

Κάτι που να κουβαλάει τη δική σου ενέργεια.

Τη δική σου κατεύθυνση.

Και αυτό ξεκινά από το πιο απλό και ταυτόχρονα πιο υποτιμημένο εργαλείο.

Τη ρουτίνα σου.

Όχι αυτή που σου έδωσαν.

Αλλά αυτή που θα επιλέξεις εσύ να σχεδιάσεις.

Δημιουργώντας τη Δική σου Ρουτίνα από Εσένα για Εσένα

Δεν χρειάζεσαι την τέλεια προετοιμασία.

Ούτε 5πλά ξυπνητήρια για να ξυπνάς από τις 05:00.

Ούτε πολλαπλές εφαρμογές για να καταγράφεις την πρόοδο σου.

Αυτό που χρειάζεσαι είναι χώρο.

Χώρο μέσα στη μέρα σου που να σου ανήκει.

Χώρο μέσα στο μυαλό σου που να μην είναι γεμάτος με τα «πρέπει».

Για να φτιάξεις μια ρουτίνα που είναι πραγματικά δική σου, χρειάζεται μόνο ένα πράγμα:

Να ξεκινήσεις από μέσα προς τα έξω.

Όχι με το τι κάνουν οι άλλοι.

Όχι με το τι είναι “σωστό”.

Αλλά με μια απλή ερώτηση:

«Τι έχει αξία για μένα;»

Από εκεί αρχίζει η οικοδόμηση.

Μια ρουτίνα που σε υπηρετεί δεν είναι βαριά.

Είναι ανάσα.

Δεν σε κουράζει—σε ξυπνά.

Δεν χρειάζεσαι δεκάδες ώρες.

Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τα πάντα.

Απλώς χρειάζεται να ξυπνήσεις.

Πάρε ένα χαρτί και γράψε τι κάνεις κάθε μέρα.

Ώρα-ώρα.

Πόσα από αυτά έχουν πραγματική αξία για εσένα;

Θα δεις αμέσως ότι δεν σου λείπει ο χρόνος.

Σου λείπει η πρόθεση.

Και από εκεί χτίσε τη νέα σου ρουτίνα.

Ξεκίνα με μία ώρα μέσα στην ημέρα.

Όχι με ενοχές.

Όχι για να αποδείξεις κάτι, αλλά για να θυμηθείς ποιος είσαι.

Αυτό είναι το shift.

Γιατί κάθε φορά που διεκδικείς το χρόνο σου για εσένα, σπας λίγο-λίγο την αλυσίδα σου.

Θυμάσαι ότι γεννήθηκες για να εξελίσσεσαι.

Ένα μονοπάτι για να επιστρέψεις στον εαυτό σου.

Και εκεί, μέσα στην πράξη, θα θυμηθείς:

Δεν είσαι εδώ για να επιβιώσεις.

Είσαι εδώ για να χτίσεις εσένα όσο καλύτερα μπορείς.

Εσένα για εσένα.

Όχι για τους άλλους.

Και από εκεί θα δημιουργήσεις 3 σενάρια:

Το σώμα σου

Το μυαλό σου

Το μέλλον σου

Το Σώμα Σου

Πόσες φορές έχεις πει:

«Δεν προλαβαίνω να φάω σωστά;»

«Δεν έχω χρόνο να γυμναστώ;»

Η αλήθεια δεν είναι ότι δεν έχεις χρόνο.

Είναι ότι δεν έχεις βάλει σωστά τις προτεραιότητες σου.

Δεν έχεις αξιολογήσει την αξία που έχει το να προσέχεις τη φυσική σου κατάσταση.

Και το σώμα σου,  το αφήνεις τελευταίο και εκείνο σε εγκαταλείπει πρώτο.

Χάνεις ενέργεια.

Χάνεις αυτοπεποίθηση.

Χάνεις εσένα.

Αυτή η ρουτίνα ξεκινά από κάποια άσκηση.

Δεν χρειάζεσαι το τέλειο πρόγραμμα γυμναστικής.

Χρειάζεσαι μια πράξη καθημερινής άσκησης που να σου θυμίζει την αξία της προσπάθειας,

της δυσκολίας, του ιδρώτα που χρειάζεσαι για να πετύχεις κάτι.

Ένα φορτίο βάρους που σήκωσες μόνος σου και τελικά σε έκανε πιο δυνατό.

Και μετά είναι η διατροφή.

Όχι δίαιτα. Όχι στερήσεις. Όχι απαραίτητα μετρημένες θερμίδες.

Αν κάθε μέρα γεμίζεις τον εαυτό σου με πρόχειρη, βαριά, επεξεργασμένη τροφή,

δεν κάνεις απλώς μια ανθυγιεινή επιλογή.

Φάε λίγο καλύτερα.

Πιο απλά. Πιο φυσικά. Πιο ενσυνείδητα.

Γιατί η καθαρότητα του σώματος μας σημαίνει καθαρότητα σκέψης.

Ξεκίνα λοιπόν να φροντίζεις το σώμα σου.

Όχι αύριο. Όχι όταν βρεις χρόνο.

Σήμερα.

Το Μυαλό Σου

Το μυαλό σου δεν χρειάζεται άλλη πληροφορία.

Χρειάζεται χώρο.

Χώρο να ηρεμήσει. Να ακούσει. Να ξεκαθαρίσει.

Κι όμως, κάθε μέρα του ρίχνεις κι άλλα.

Ειδήσεις.

Doom Scrolling.

Θόρυβο.

Από την πρώτη στιγμή που ξυπνάς, μέχρι λίγο πριν κοιμηθείς.

Δεν του δίνεις ούτε ένα λεπτό σιωπής, και μετά αναρωτιέσαι γιατί νιώθεις μπερδεμένος.

Η ρουτίνα σου δεν είναι για να γεμίσει το μυαλό σου.

Είναι για να του θυμίσει ποια σκέψη είναι δική σου.

Κάθισε λίγο μόνος.

Πάρε μια βαθιά ανάσα χωρίς περισπασμούς.

Όχι για να κάνεις διαλογισμό.

Αλλά για να δεις καθαρά αυτό που σου λέει η εσωτερική σου φωνή.

Και μετά, διάλεξε με ποιον θα το ταΐσεις.

Γιατί το μυαλό σου είναι σαν το σώμα σου.

Ό,τι του βάζεις, αυτό γίνεται.

Δεν χρειάζεται να καταναλώνεις τα πάντα.

Χρειάζεται να επιλέγεις αυτό που σε χτίζει.

Διάβασε κάτι που σε εμπνέει.

Που σε βοηθάει να καταλάβεις τον κόσμο και τον εαυτό σου καλύτερα.

Όχι απλά για να “ξέρεις”, αλλά για να εξελίσσεσαι.

Αυτό είναι η πνευματική προπόνηση.

Και αν θέλεις πραγματικά να μάθεις να διαβάζεις σωστά τότε σου προτείνω να διαβάσεις το κεφάλαιο 7 του Αντί Επιτυχίας.

Όχι να μαζεύεις πληροφορία, αλλά να δημιουργείς κατανόηση.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν εσύ ο ίδιος βάζεις φίλτρο στο τι αφήνεις να σε επηρεάσει.

Το μυαλό σου είναι φτιαγμένο για να συνδέεται.

Να δημιουργεί.

Να επιλέγει.

Αν δεν του δώσεις χώρο, θα σε κουβαλάει απλώς από υποχρέωση σε υποχρέωση.

Αλλά αν του δώσεις χρόνο να θυμηθεί,

θα σε βοηθήσει να χαράξεις πορεία.

Όχι αυτή που διάλεξαν για σένα.

Αλλά αυτή που εσύ έχεις ανάγκη να ζήσεις.

Το Μέλλον Σου

Το μέλλον σου δεν είναι ένα μακρινό όνειρο.

Δεν είναι κάποιος προορισμός που θα φτάσεις αν όλα πάνε καλά.

Είναι κάτι που χτίζεται κάθε μέρα, με κάθε σου επιλογή.

Και το πιο ύπουλο λάθος που μπορείς να κάνεις,

είναι να νομίζεις ότι δεν έχεις καμία δύναμη πάνω του.

Αν ξυπνάς κάθε πρωί και αφήνεις τη μέρα σου να σε πάει όπου θέλει.

Αν δεν βάλεις ούτε λίγα λεπτά για κάτι που έχει νόημα για σένα.

Τότε επιτρέπεις στο αύριο να μοιάζει ακριβώς όπως το χτες.

Μπορεί να έχεις στόχους, οράματα, ιδέες.

Αλλά χωρίς δράση, μένουν όλα στο μυαλό σου σαν όνειρα.

Γι’ αυτό χρειάζεται να εντάξεις μέσα στη ρουτίνα σου κάτι δικό σου.

Ίσως είναι μια δεξιότητα που θες να εξελίξεις.

Ίσως είναι ένα project, ένα επιχειρηματικό πλάνο, μια νέα ιδέα.

Ίσως είναι απλώς να μελετήσεις κάτι που ανοίγει νέες προοπτικές.

Οτιδήποτε κι αν είναι, αν το κάνεις κάθε μέρα, όχι μόνο χτίζεις κάτι έξω από εσένα—χτίζεις κάτι μέσα σου.

Χτίζεις πειθαρχία.

Χτίζεις πίστη.

Χτίζεις ελευθερία.

Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό, από το να πιστεύεις μέσα σου ότι το αύριο είναι στο χέρι σου.

Και πίστεψε με είναι.

Για αυτό και πρέπει να αρχίσεις να το χτίζεις.

Και αυτή είναι η πιο δυνατή μορφή επιτυχίας:

Να ξέρεις ότι κάθε σου μέρα είναι ένα βήμα προς τη ζωή που θέλεις να ζήσεις.

Όχι για τους άλλους.

Όχι για τις εντυπώσεις.

Αλλά για σένα.

Γιατί το μέλλον σου ξεκινά σήμερα.

Και η ρουτίνα σου, είναι ο τρόπος να το φέρεις πιο κοντά.

Με συνέπεια.

Με παρουσία.

Μα πάνω από όλα με δική σου απόφαση.

Πριν κλείσουμε θέλω να σε αφήσω με μια ερώτηση

Ζεις τη ζωή σου ή απλώς ακολουθείς και εσύ ένα πρόγραμμα που σου έδωσαν;

Κι αν η απάντηση σε ταρακουνήσει—είσαι στο σωστό μονοπάτι.

Γιατί αυτή η ταραχή, αυτή η εσωτερική αναστάτωση, δεν είναι αδυναμία.

Είναι το πρώτο σημάδι ότι ξύπνησες.

Ότι κάτι μέσα σου σταμάτησε να δέχεται το "έτσι είναι".

Η ρουτίνα που ακολουθείς κάθε μέρα είναι είτε το εργαλείο της ελευθερίας σου, είτε το κλουβί που σου έμαθαν να αποκαλείς “σταθερότητα”.

Και αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, τότε μέσα σου ήδη ξέρεις.

Δεν θες άλλο να προσαρμόζεσαι.

Θες να δημιουργείς.

Όχι να τα προλαβαίνεις όλα.

Να ζεις τα δικά σου.

Δεν χρειάζεται να τα αλλάξεις όλα σήμερα.

Χρειάζεται να αλλάξεις πρόθεση.

Να σταματήσεις να χτίζεις για λογαριασμό άλλων.

Και να ξεκινήσεις, για πρώτη φορά ίσως, να χτίζεις κάτι δικό σου.

Όχι τέλειο.

Όχι θεαματικό.

Αλλά αληθινό.

Από εσένα. Για εσένα.

Αυτός είναι ο τρόπος.

Τα λέμε την επόμενη φορά.

---

Εάν διαβάζοντας το άρθρο νιώθεις την ανάγκη επιτέλους να χτίσεις τη δική σου ρουτίνα από εσένα για εσένα, θα χαρώ να σε καθοδηγήσω σε αυτήν την προσπάθεια μέσα από μια συνεδρία reverse-coaching.

Τι είναι το reverse-coaching; Είναι αυτό ακριβώς που χρείαζεσαι και κάτι παραπάνω ακόμα.

Στείλε μου μήνυμα ή μπες στη λίστα αναμονής για τη θέση σου από την σελίδα μου (Δούλεψε μαζί μου)